güneş varken ölmek istemem
güneş gitsin sonra
utanırım ben ondan
görüyormuş gibi her şeyi
görmesin öldüğümü
en çokta tek gideyim isterim
aklım yerinde
öldüğümü bilerek
öldüğümü bilmeyerek ölürsem çok üzülürüm
çırpınışlarımı son ana kadar hissetmek istiyorum
ne kadar bağımlıymışım bu hayata
bence hiç ama öyle olmuyor
nasıl da çırpınırım ölürken
nasıl korkarım kim bilir
belki de sarılırım
nolur diye
ölmeden önce ki çırpınmadan mı korkucam
ölüyorum diyorum çırpınmak diyorsun
en çok çırpınayım
böyle ölüyorum diye
ohhh
her şeyi yaşamaya hazırım
yüreğim patlasa
yüreğimin nasıl patladığını gördüğüm için
yine mutlu olurum
o an savsaklarım ama
sonra hatırlarım
tonla acısa ne olur canım
can cıktıktan sonra
unutulacak yada unutulmayacak fark eder mi
göçüp giderken
gözüm hiç korkulu bakmıyor bu anlara
baştan aşağı yanabilirim bile
çılgınlar gibi etrfta koşarım
sonra dururum
öldüm sanır herkes
ama ben ölümü karşılarım
ruhum bedenimden önce yanmaya başladı
ne anlatılıyor bu hal
ne de değişik geliyor
o kadar sıradan ki
kavuşmak
kavuşmak için bir gün gözüm arkada kalırsa
işte o zaman can acım bu dünyada kalır
neyi unutabilirim ki bu hayatta arkamda
sanki hiç bir şey
tüm ağrılardan kurtuluşum
belki de ağrının kendisi oluşum
ama başarmışım gücüyle
bana bahşedilen nefesi son anına kadar kullanmışım
sarılır elbet birileri
okşar başımı
kimseye bahsetmediğim şiirlerimden
ölümün kendisinden
korkmasın diye kimse
herkes bu kadar güzel ölüm karşılanır mı diye nazar ederse
korkarım kendi ölümümden
içimde yaşarım
her uykumda tekrar tekrar yanar
yeniden doğarım
kalır mı sanki benden geriye
beden görününce ruh biter mi olduğu yerde
sıkıldım hasretinden zaten
bazen basıp gidesim geliyor
bazen de yaramazlık yapmış bir cocuk gibi
otur oturduğun yerde
bir gün gelecek elbet çocuk
yediğin tokatlara aldırış etme
silinecek hepsinin izi
nefes bile kalmıyorken
cümleleri kendime saklarsam
haksızlık etmiş gibi rahatsız olurum
gitsin hepsi varoluşuna
cümleyi tamamlayan her harf mutluluktan uçuyorsa
nasıl hakim olabilirim onlara
uçun kuşlar uçun
ölüm anına kadar
çünkü ben ölünce uçamayacaksınız
gökyüzünü alacağım.
sanırım en uzun şiirimi yazdım
ona da takılamıyorum artık
canım gitmiş canımdan
ezberimde olan nasıl kalır
ezberimden değil
akan her cümlem kalbimin kanından
son kez kanım beni büyüler gibi akıyor damarlarımdan
birazdan duracaklarını bildikleri halde
zaten duracağız diye akıllarından geçirmeden
benden çıktı da can
peki ya parmaklarımdan
parmağımın ucunda kalan anılardan..